Σήμερα, βρεθήκαμε στην τεράστια συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας.
Ήταν από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις που έχει ζήσει η Αθήνα, και παρόλο που δεν μπορούμε να πούμε με αριθμούς το μέγεθός της, κατά γενική ομολογία ήταν τεράστια η προσέλευση του κόσμου. Έβλεπες ανθρώπους που δήλωναν ότι δεν έχουν ξανακατέβει σε συγκέντρωση, ανθρώπους απολυμένους, απλήρωτους, ταλαιπωρημένους, ανήσυχους για τη συνέχεια. Στο στόχαστρο η κυβέρνηση, η Βουλή, οι 300, το ΔΝΤ, οι τράπεζες, τα αφεντικά αλλά και το άγνωστο. Φανερή η ανησυχία για το μέλλον. Ψάχνουν να βρουν στους φίλους και γνωστούς τι θα ακολουθήσει. Προχωράμε σε άγνωστα μονοπάτια για όλους μας. Άλλωστε το πείραμα αυτό δεν έχει ξαναδοκιμαστεί. Πρώτοι οι Έλληνες το δοκιμάζουν ή για την ακρίβεια το δοκιμάζουν οι άλλοι Ευρωπαίοι επάνω στους Έλληνες και περιμένουν τα αποτελέσματα.
Είναι παρήγορο λοιπόν να βλέπεις ότι άνθρωποι τόσο απελπισμένοι, οικονομικά και ψυχολογικά εξαντλημένοι να βρίσκουν το κουράγιο να αντιδράσουν, να φωνάξουν και να μην φοβούνται. Τόσο καιρό γίνονται προσπάθειες να φορτώσουν τις ευθύνες στο λαό και τον μπέρδεψαν. Τώρα όμως που ο καθένας εργαζόμενος συνειδητοποιεί ότι τον κοροϊδεύουν πρέπει να αντιδρά. Με τι μούτρα η γενιά μας θα αφήσει μια εξαθλιωμένη κοινωνία και χειρότερες εργασιακές συνθήκες από αυτές που παρέδωσαν οι προηγούμενες γενιές. Στατιστικά οι Έλληνες δουλεύουν περισσότερο και αμοίβονται λιγότερο ακόμη και από τους Γερμανούς που τώρα μας κατηγορούν. Ας φωνάξουμε λοιπόν μήπως μας ακούσουν και πιο μακριά. Και αυτό έγινε σήμερα.
Όμως ενώ ο κόσμος ήταν στο δρόμο από πολύ νωρίς το πρωί, μόλις άρχισαν οι πορείες να περνούν από τη Βουλή και να διαλύονται ήσυχα, ακολούθησαν οι γνωστοί-άγνωστοι, οι κουκουλοφόροι, οι «απεσταλμένοι» για να τα διαλύσουν όλα. Για να δώσουν την ευκαιρία σε όσους εκμεταλλεύονται πάντα αυτά τα γεγονότα, να περάσουν στα ψιλά τα συνθήματα του κόσμου, τα παραπονεμένα αγωνιώδη βλέμματα ακόμη και την τεράστια προσέλευση του κόσμου. Όμως να θυμόμαστε καλά ότι όσα δακρυγόνα και να πέσουν τα οικονομικά προβλήματα, τα προβλήματα διαβίωσης, τα εργασιακά προβλήματα, τα κοινωνικά προβλήματα δεν τα διαλύουν …..ας ελπίσουμε ότι δεν διαλύουν ούτε τη διάθεση για αγώνα, αλλά ούτε και τις ελπίδες. [if]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου