Σήμερα φύτεψα την αμπαρόριζα της γιαγιάς που γυρνάει τον κόσμο σιγά σιγά. Η μαμά μου την έχει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μου θυμίζει πάντα την γιαγιά που στην πραγματικότητα δεν θυμάμαι κάποια ζωντανή εικόνα της, γιατί ήμουν πολύ μικρή όσο ζούσε.
Όσο έσκαβα και πότιζα σκεφτόμουν πόσο φοβερή είναι η ιστορία αυτού του φυτού. Πως κόβοντας ένα κλαδάκι της και βάζοντάς το στο χώμα, με ήλιο και νερό εκείνο αμέσως ζωντανεύει και μεγαλώνει. Πάνω σε αυτές λοιπόν τις ρομαντικές σκέψεις και προβληματισμούς της κηπουρικής, ανέβηκα πίστα και έφτασα στο ότι έτσι είμαστε και οι άνθρωποι. Ζούμε, αναπτυσσόμαστε, αναπαραγόμαστε και όλα τα σχετικά.
Η διαφορά είναι ότι η αμπαρόριζα σε εμάς μόνο προσφέρει. Στην αρωματοποιία, στην ζαχαροπλαστική, στην μαγειρική, έχει θεραπευτικές ιδιότητες (διαβάστε εδώ!) και άσχετα με όλα αυτά ομορφαίνει τον τόπο με τα ροζ-μωβ άνθη της και το έντονο άρωμά της. Της δίνεις λίγα και δίνει πολλά. Κι εμείς με λίγα θα μπορούσαμε να δώσουμε πολλά. Αλλά γιατί συνεχίζουμε να ζητάμε πολλά και να δίνουμε λίγα;
Εμείς οι άνθρωποι ζούμε εις βάρος του περιβάλλοντος και της κάθε αμπαρόριζας και της κάθε γιαγιάς και παιδιού και... Αφήνουμε, με εμφανή πλέον τα αποτελέσματα παγκοσμίως, κάποιους λίγους που έχουν οικονομικά συμφέροντα να καταστρέφουν ότι μας περικλύει και εν ολίγοις την γη που μας φιλοξενεί. Αφήνουμε να καταστραφεί κάτι που αν το σεβαστούμε δεν θα πάψουμε ποτέ να τρώμε, να πίνουμε και να ζούμε τελοσπάντων σαν είδος.
Τελευταία διάβασα ένα άρθρο ("Για χάρη των εργολάβων θα μας πνίξουν στα σκουπίδια") στο Unfollow του Μαΐου. Έχει πολύ ενδιαφέρον και εξωφρενικές πληροφορίες. Σας προτείνω να το διαβάσετε.
Νομίζω ότι πρέπει να κάνει ο καθένας από εμάς την δική του προσπάθεια σεβόμενος όσα του προσφέρονται από την φύση. Ανήκω στο ποσοστό εκείνο των ανθρώπων που κάνω ανακύκλωση και κομποστοποίηση πια. Όταν το ξεκίνησα πέρισυ μου έκανε τόσο εντύπωση πόσο λίγα σκουπίδια τελικά βγαίνουν στον κάδο απορριμάτων! Λυπήθηκα για όσα δημιούργησα τόσα χρόνια. Δεν ήθελα να πιστέψω (μέχρι που διάβασα το άρθρο) ότι η ανακύκλωση δεν γίνεται όπως πρέπει. Κάποιοι τρελαμένοι για εξουσία και χρήμα επιχειρηματίες, εφοπλιστές, εργολάβοι που αυτή την στιγμή προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα επιπλέον σταθερό εισόδημα απ'το ελληνικό κράτος (εμάς) για τα επόμενα 25-30 χρόνια ξεπουλάνε ουσιαστικά ζωές στο όνομα δήθεν της ανακύκλωσης. Δεν υπάρχει καμία απορία πια γιατί νησιά και χωριά δεν έχουν ούτε έναν μπλε κάδο και η Τοπική Αυτοδιοίκηση σφυράει αδιάφορα. Εμείς την ανακύκλωση την ταξιδεύουμε με καραβάκι για να την μοιράσουμε στους κάδους.. Παράλογο!?
Αξίζει να κάνουμε κάτι ο καθένας ατομικά. Από προσωπική εμπειρία έχω μόνο καλά να πω για την κομποστοποίηση. Θα ήταν απλό και ωραίο να συμφωνήσουν οι ένοικοι των πολυκατοικιών να αγοράσουν κάδους κομποστοποίησης ή να πιέσουν τους δήμους (αλλά μην περιμένετε και πολύ να έρθουν οι κάδοι, ας τους πάρουμε μόνοι μας). Δεν μυρίζουν σε σκιερό μέρος και το χώμα που δίνει είναι καταπληκτικό με μεγάλα σκουλίκια, που σε εμάς μπορεί να μην αρέσουν αλλά το χώμα τα λατρεύει. Ο κομποστοποιητής δεν θα κοστίσει τίποτα, ιδίως σε σχέση με τα τετραπλάσια δημόσια τέλη που θα πληρώνουμε για τις επόμενες τρεις δεκαετίες (κατά το άρθρο που προανέφερα) για τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων. Ας κάνουμε κάτι για να μειώσουμε τα σκουπίδια. Σκέψου η χωματερή να ήταν δίπλα στο σπίτι σου. Τώρα σκέψου ότι είναι πράγματι δίπλα στο σπίτι κάποιου. Έστω κι έτσι να το δούμε είναι άδικο και τρελό.
Είμαστε υπέυθυνοι για το πλαστικό που φτάνει στην χωματερή της περιβαντολλογικά υποβαθμισμένης πλεόν περιοχής λίγο πιο πέρα απ'το σπίτι μας. Και για τα σκουπίδια που θα έρχονται από την Τρίπολη στην Αττική και ότι αυτό συνεπάγεται. Και για το επόμενο κουτάκι κόκα κόλας που θα αγοράσουμε και τις νέες μπότες UGG.
Ίσως αν μειώναμε -έστω για αρχή- την δική μας απληστία να μην κέρδιζε τελικά οι δική τους.
Ας μην λειτουργούμε σαν να είμαστε μόνοι μας σ'αυτό τον πλανήτη, σαν οι πράξεις μας να επιβαρύνουν μόνο τους άλλους κι όχι κι μας. Είμαστε υπεύθυνοι εμείς για κάθε μας πράξη, έτσι δεν είναι; Ακόμα και για τα λόγια ανθρώπων που σκορπίζονται στον αέρα, ενώ φωνάζουν για ζητήματα και κλάδους που έχουν μελετήσει και ειδικευτεί κι εμείς οι υπόλοιποι δεν γνωρίζουμε. Είναι έγκλημα να λες "ανακύκλωση και αηδίες" και πες με εμένα υπερβολική. Ναι, είμαστε μέρος μιας αλυσίδας και ναι οι πράξεις μας επιβαρύνουν όλο μα όλο τον πλανήτη! Γατί, εσύ που είσαι; [an]
Όσο έσκαβα και πότιζα σκεφτόμουν πόσο φοβερή είναι η ιστορία αυτού του φυτού. Πως κόβοντας ένα κλαδάκι της και βάζοντάς το στο χώμα, με ήλιο και νερό εκείνο αμέσως ζωντανεύει και μεγαλώνει. Πάνω σε αυτές λοιπόν τις ρομαντικές σκέψεις και προβληματισμούς της κηπουρικής, ανέβηκα πίστα και έφτασα στο ότι έτσι είμαστε και οι άνθρωποι. Ζούμε, αναπτυσσόμαστε, αναπαραγόμαστε και όλα τα σχετικά.
Η διαφορά είναι ότι η αμπαρόριζα σε εμάς μόνο προσφέρει. Στην αρωματοποιία, στην ζαχαροπλαστική, στην μαγειρική, έχει θεραπευτικές ιδιότητες (διαβάστε εδώ!) και άσχετα με όλα αυτά ομορφαίνει τον τόπο με τα ροζ-μωβ άνθη της και το έντονο άρωμά της. Της δίνεις λίγα και δίνει πολλά. Κι εμείς με λίγα θα μπορούσαμε να δώσουμε πολλά. Αλλά γιατί συνεχίζουμε να ζητάμε πολλά και να δίνουμε λίγα;
Εμείς οι άνθρωποι ζούμε εις βάρος του περιβάλλοντος και της κάθε αμπαρόριζας και της κάθε γιαγιάς και παιδιού και... Αφήνουμε, με εμφανή πλέον τα αποτελέσματα παγκοσμίως, κάποιους λίγους που έχουν οικονομικά συμφέροντα να καταστρέφουν ότι μας περικλύει και εν ολίγοις την γη που μας φιλοξενεί. Αφήνουμε να καταστραφεί κάτι που αν το σεβαστούμε δεν θα πάψουμε ποτέ να τρώμε, να πίνουμε και να ζούμε τελοσπάντων σαν είδος.
Τελευταία διάβασα ένα άρθρο ("Για χάρη των εργολάβων θα μας πνίξουν στα σκουπίδια") στο Unfollow του Μαΐου. Έχει πολύ ενδιαφέρον και εξωφρενικές πληροφορίες. Σας προτείνω να το διαβάσετε.
Νομίζω ότι πρέπει να κάνει ο καθένας από εμάς την δική του προσπάθεια σεβόμενος όσα του προσφέρονται από την φύση. Ανήκω στο ποσοστό εκείνο των ανθρώπων που κάνω ανακύκλωση και κομποστοποίηση πια. Όταν το ξεκίνησα πέρισυ μου έκανε τόσο εντύπωση πόσο λίγα σκουπίδια τελικά βγαίνουν στον κάδο απορριμάτων! Λυπήθηκα για όσα δημιούργησα τόσα χρόνια. Δεν ήθελα να πιστέψω (μέχρι που διάβασα το άρθρο) ότι η ανακύκλωση δεν γίνεται όπως πρέπει. Κάποιοι τρελαμένοι για εξουσία και χρήμα επιχειρηματίες, εφοπλιστές, εργολάβοι που αυτή την στιγμή προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα επιπλέον σταθερό εισόδημα απ'το ελληνικό κράτος (εμάς) για τα επόμενα 25-30 χρόνια ξεπουλάνε ουσιαστικά ζωές στο όνομα δήθεν της ανακύκλωσης. Δεν υπάρχει καμία απορία πια γιατί νησιά και χωριά δεν έχουν ούτε έναν μπλε κάδο και η Τοπική Αυτοδιοίκηση σφυράει αδιάφορα. Εμείς την ανακύκλωση την ταξιδεύουμε με καραβάκι για να την μοιράσουμε στους κάδους.. Παράλογο!?
Αξίζει να κάνουμε κάτι ο καθένας ατομικά. Από προσωπική εμπειρία έχω μόνο καλά να πω για την κομποστοποίηση. Θα ήταν απλό και ωραίο να συμφωνήσουν οι ένοικοι των πολυκατοικιών να αγοράσουν κάδους κομποστοποίησης ή να πιέσουν τους δήμους (αλλά μην περιμένετε και πολύ να έρθουν οι κάδοι, ας τους πάρουμε μόνοι μας). Δεν μυρίζουν σε σκιερό μέρος και το χώμα που δίνει είναι καταπληκτικό με μεγάλα σκουλίκια, που σε εμάς μπορεί να μην αρέσουν αλλά το χώμα τα λατρεύει. Ο κομποστοποιητής δεν θα κοστίσει τίποτα, ιδίως σε σχέση με τα τετραπλάσια δημόσια τέλη που θα πληρώνουμε για τις επόμενες τρεις δεκαετίες (κατά το άρθρο που προανέφερα) για τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων. Ας κάνουμε κάτι για να μειώσουμε τα σκουπίδια. Σκέψου η χωματερή να ήταν δίπλα στο σπίτι σου. Τώρα σκέψου ότι είναι πράγματι δίπλα στο σπίτι κάποιου. Έστω κι έτσι να το δούμε είναι άδικο και τρελό.
Είμαστε υπέυθυνοι για το πλαστικό που φτάνει στην χωματερή της περιβαντολλογικά υποβαθμισμένης πλεόν περιοχής λίγο πιο πέρα απ'το σπίτι μας. Και για τα σκουπίδια που θα έρχονται από την Τρίπολη στην Αττική και ότι αυτό συνεπάγεται. Και για το επόμενο κουτάκι κόκα κόλας που θα αγοράσουμε και τις νέες μπότες UGG.
Ίσως αν μειώναμε -έστω για αρχή- την δική μας απληστία να μην κέρδιζε τελικά οι δική τους.
Ας μην λειτουργούμε σαν να είμαστε μόνοι μας σ'αυτό τον πλανήτη, σαν οι πράξεις μας να επιβαρύνουν μόνο τους άλλους κι όχι κι μας. Είμαστε υπεύθυνοι εμείς για κάθε μας πράξη, έτσι δεν είναι; Ακόμα και για τα λόγια ανθρώπων που σκορπίζονται στον αέρα, ενώ φωνάζουν για ζητήματα και κλάδους που έχουν μελετήσει και ειδικευτεί κι εμείς οι υπόλοιποι δεν γνωρίζουμε. Είναι έγκλημα να λες "ανακύκλωση και αηδίες" και πες με εμένα υπερβολική. Ναι, είμαστε μέρος μιας αλυσίδας και ναι οι πράξεις μας επιβαρύνουν όλο μα όλο τον πλανήτη! Γατί, εσύ που είσαι; [an]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου