Αν θυμάσαι το παιδί μέσα σου

Ένα παιδάκι σε σώμα ενήλικα που ανακαλύπτει νέο παιχνίδι στο ταξίδι του στην Ελλάδα

Τελευταία για κάποιον περίεργο λόγο συμβαίνουν πράγματα που με παραπέμπουν στην μία εξής σκέψη: Πόσο σημαντικό είναι τελικά να έχουμε επαφή με αυτό το παιδάκι μέσα μας! Αυτό που μεγάλωσε και έγινε σήμερα αυτός ο ενήλικας που τόσο σοβαρά παίρνουμε πια.

Μια φίλη τις προάλλες μου εκμυστηρεύτηκε πως αν κάνει το τάδε "θα είναι σαν να σκοτώνει το παιδί μέσα της". Μέχρι να φτάσει σε αυτή την ατάκα σκεφτόμουν πόσο λάθος κάνει. Πως με αυτή της την απόφαση "σκοτώνει" κάτι που όπως μου φαίνεται, για την ίδια και αυτό που πραγματικά είναι, είναι πάρα πολύ σημαντικό. Από αυτά που τα φυλάς, δεν τα σκορπάς. Που το παιδάκι μέσα της θα είχε θυσαυρό του. Μα μόλις άκουσα αυτή την ατάκα μου βγήκε αυθόρμητα να κάτσω πίσω και να το αφήσω για την ώρα. Είχαμε τόσο διαφορετική άποψη για το τι χρειάζεται το παιδάκι μέσα της/μας. Επίσης ο ενήλικας έχει πάντα ένα θέμα..Όταν του λες κάτι αντίθετο από αυτό που έχει εκείνος για σιγουράκι νομίζει πως έχεις κάποιο σκοπό και κάτι θέλεις από αυτόν ή "έχεις πρόβλημα". Στο σιγουράκι δε έχει φτάσει απ'την σούπερ ανάλυση κι αν του πεις κάτι απλό (που ίσως απέφυγε και τεχνηέντως) τον μπλόκαρες τελείως. Έτσι σιώπησα και άφησα το παιδάκι μέσα της να ζήσει μόνο του πόσο πονάει το στομάχι αν φάει πολλές καραμέλες ή έστω αργότερα πόσο χαλάνε τα δόντια.

Κάποια άλλη μέρα ήμουν με μία φίλη στην λαΐκή και περπατούσαμε στον δρόμο της αγοράς όπως και άλλοι άνθρωποι που κάνανε τα ψώνια τους. Κάποιος αναγκάστηκε υποθέτω(καλή τη πίστει..) να περάσει μέσα από τους πάγκους και τον κόσμο για να προχωρήσει στον στόχο του με το αμάξι. Και έκανε το λάθος και κόρναρε. Λέω λάθος, γιατί η κόρνα για μένα αν δεν έχει σκοπό να αποτρέψει ατύχημα είναι απαγορευμένη. Φυσικά και δεν τσακώθηκα, αλλά ενώ θα έκανα άκρη κανονικά σε αυτή την περίπτωση έμεινα στον δρόμο μου ως είχα. Εν πάσει περιπτώσει, αυτό που τελικά με ενόχλησε ήταν το παιδάκι στην θέση του συνοδηγού που είδα όταν μας πέρασε ο πατέρας /"παράδειγμα" του γκαζώνοντας. Μμμμμάγκας..
Μετά από λίγο πέτυχα τυχαία αυτό το βιντεάκι:

NAPCAN "Children See, Children Do" from Matt Eastwood on Vimeo.

Το βρήκα έξαιρετικό!

Θυμήθηκα παράλληλα πως για να είμαστε καλοί προς τα έξω, πρέπει να είμαστε καλοί προς τα μέσα. Πόση ικανοποίηση μου δίνει να υπολογίζω τον εαυτό μου σαν  ένα παιδί που φροντίζω και ακούω και ικανοποιώ, έχοντας και ένα ενήλικο μάτι ασφαλείας ανοιχτό! Πόσο χαρά μου δίνει να προσφέρω κάτι έξω από εμένα, σαν παιδί που δεν περιμένει τίποτα σε αντάλλαγμα όταν το κάνει! Που προσφέρει αυθόρμητα κι απλόχερα.

Θα ήταν ωραία να κοιτάξουμε όλοι λίγο προς τα μέσα με άλλο μάτι.
-Να δούμε πως δεν χάθηκε ο κόσμος να πατήσουμε ένα φρένο στο πάντα γοργό βηματισμό μας και να χαζέψουμε τα ελάχιστα δέντρα στον δρόμο σαν να μην έχουμε ξαναδεί δέντρο.
-Να επιλέξουμε έχοντας πια και τον γονιό μέσα μας ποιές πράξεις μας αρέσει να υιοθετήσουμε από αυτές που βλέπουμε γύρω μας και ποιές να απορρίψουμε για το δικό μας παιδάκι.
-Να είμαστε ελεύθεροι σπίτι μας! Αντι να πέσουμε στον καναπέ χωρίς αύριο και πατήσουμε κάποιο κουμπί αποχαύνωσης για "να μην μας ενοχλεί το παιδί τώρα" ας πατήσουμε στις μύτες τον ποδιών μας στο κέντρο του δωματίου. Να τραβήξουμε τα χέρια ψηλά να φανταστούμε πως φτάνουμε "στον ουρανό και πιοοοο πέρα" και να νιώσουμε το ενήλικο σώμα μας σπιθαμή προς σπιθαμή να τεντώνει, να απλώνει, να ανοίγει όπως πρέπει και να γίνεται ψηλό και περήφανο.
-Να πατήσουμε το κουμπί που θα φέρει στο δωμάτιο το κομμάτι που μας αρέσει και να χορέψουμε χωρίς την λογοκρισία του ενήλικα.
-Να πέσουμε με τα γόνατα στο χώμα και να σκάψουμε με τα χέρια σαν παιδιά. Χωρίς λόγο. Έτσι επειδή αφηνόμαστε στην αίσθηση. Ο ενήλικάς σου θα τα πλύνει, δεν έγινε και τίποτα.
-Να του κάνουμε αγκαλίτσες και φιλάκια όταν κάτι το κάνει να δακρύσει, να το βγάλουμε βόλτα και να του δώσουμε ένα παγωτό στο ένα χέρι και το χέρι μας στο άλλο. Να δεις πόσο γρήγορα επανέρχεται να ζήσει την στιγμή, ξεχνάει και πάει μπροστά. Κι εσύ του δείχνεις να συγχωρεί. Και επίσης το συγχωρείς για το παλιοβάζο.
-Του βάζεις όρια για να μην χάνεται και να νιώθει ασφάλεια. Και το καταλαβαίνεις πως νιώθει και του το λες. Γιατί κάποτε ήσουν κι εσύ παιδάκι και έτσι δεν ξεχνάς.
-Να κάτσουμε πάλι στα θρανία και να μάθουμε σαν τα παιδιά που δεν έχουνε λεφτά τί θα κάνουμε για να φάμε, να ντυθούμε, να ζεσταθούμε, για να καθυστερήσουμε την επίσκεψη στον γιατρό, για να κρατήσουμε ζωντανό το παιδί μας με ζωγραφιές, μουσικές, κατασκευές.
-Ας κάνουμε ότι έκφραση μας έρθει κι ας μας πούνε ηλίθιους οι ενήλικοι των διπλανών. Έχουμε κι εμείς ενήλικο να μας προστατεύσει. Χμ. Τί να μας πούνε αυτοί που έχουνε χάσει το παιδί μέσα τους; Δεν ξέρεις.. ίσως τους βοηθήσεις να το βρούνε έστω για λίγο.
-Στο τέλος της ημέρας ας σηκώσουμε το χέρι κι ό,τι κι αν έγινε ας του πούμε "κόλλα πέντε!".

Για να μην μακρηγορώ άλλο -και βαριέσαι σαν παιδάκι- να σου πω απλά πως νομίζω, ότι κι αν κάνεις παρέα με παιδιά και τα παρατηρήσεις, θα καταλάβεις τι λέω. Επιδίωξε την παρέα με όποιο παιδάκι μπορείς και θυμίσου πως όταν χωριστείτε έχεις κι εσύ ένα τέτοιο μέσα σου. Μην λυπάσαι. Βρες εκεί ότι θα σου λείψει.

Ας μην παίρνουμε τόσο σοβαρά τον ενήλικα που είμαστε. Ας αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερη σοβαρότητα και ευθύνη αυτό το παιδάκι που είμασταν και είμαστε ακόμη μέσα μας βαθειά. Ας το ξυπνήσουμε κι ας του δώσουμε όλη μας την αγάπη, γνώση, φροντίδα και ασφάλεια που χρειάζεται.

ΚΑΙ ας μάθουμε επιτέλους από αυτά! Τόσο απλά!

ΥΓ. Πάω να βάλω καφέ τώρα. Γιατί το παιδάκι μου ζήτησε να κάνουμε μια πολύ μικρή σκανταλιά που δεν θα πειράξει κανέναν άλλον. Κι επειδή ξύπνησε λίγο στραβά σήμερα θα το αφήσω. [an]